Ik denk dat een nauwkeurigere manier om dit fenomeen te beschrijven is dat moderne micro-economie je leert hoe je kunt berekenen wat het evenwicht zal zijn, maar niet hoe lang het zal duren om dat evenwicht te bereiken of, belangrijker nog, wat het pad naar dat evenwicht in de echte wereld is. Nieuwe beleidsmaatregelen komen uit die slechte evenwichtresultaten hebben, vaak verandert het beleid voordat het proces zijn terminale evenwichtstoestand bereikt en we doen dit keer op keer. Bijvoorbeeld, Obamacare was slechts 13 jaar van kracht (de AHCA deed niet veel, maar recente wetgeving heeft veel veranderd). Natuurlijk is het probleem met dit soort problemen dat 1) het moeilijker is om het pad te berekenen dan de steady state 2) belangrijker nog, het vereist vaak meer modelassumpties om iets nuttigs te krijgen. Ik denk niet dat het probleem is dat agenten het evenwicht niet kunnen berekenen, omdat evenwichten die moeilijk te berekenen zijn, nog steeds kunnen ontstaan door iteratieve beste reacties en inderdaad hebben we specifieke oplossingsconcepten om onderscheid te maken tussen evenwichten die op deze manier kunnen optreden en die dat niet kunnen.