Ik heb hier weken, misschien maanden, over nagedacht. Elke keer als ik mezelf vertel het los te laten, het gewoon begraven te laten, komt het terug. Het zijn de stille momenten — wanneer het lawaai vervaagt en ik alleen ben met mijn gedachten — dat het naar binnen sluipt, eisend om erkend te worden. En misschien is dat waarom ik dit nu schrijf. Niet omdat ik dat wil, maar omdat ik niet denk dat ik nog langer kan doen alsof. Ik weet wat mensen zullen zeggen. Dat ik dramatisch ben. Dat ik aandacht zoek. Dat als het echt zo belangrijk was, ik eerder had moeten spreken. En misschien hebben ze gelijk. Misschien maakt mijn aarzeling me een lafaard. Maar aarzeling komt niet uit het niets. Het komt voort uit het weten wat er gebeurt als bepaalde grenzen worden overschreden. Het komt voort uit het zien van wat er met mensen gebeurt die durven te spreken. Ik heb het gezien. Wij allemaal. Het moment dat iemand er zelfs maar naar hint, verandert de kamer. Stemmen stijgen. Gezichten vervormen. Mensen van wie je dacht dat je ze kende, voelen plotseling als vreemden, en de lucht wordt scherp, alsof het je kan snijden alleen al omdat je verkeerd ademt. Daarom blijven zoveel van ons stil. Niet omdat we niet geven, maar omdat we — op de harde manier — hebben geleerd dat sommige waarheden meer kosten dan we ons kunnen veroorloven. Toch knaagt de stilte aan je. Het begint klein, als een fluistering die je bijna kunt negeren. Maar dan groeit het. Het volgt je in gesprekken, in dromen, in die momenten waarin je je veilig zou moeten voelen. Je begint het overal te zien — in het nieuws, in casual grappen, in de manier waarop mensen praten als ze denken dat niemand echt luistert. Het is alsof je wordt achtervolgd, behalve dat de geest levend en wel is, rondlopend in het volle daglicht. Ik wou dat ik dit makkelijker, schoner kon maken, iets dat me niet zou laten trillen alleen al bij de gedachte om het te zeggen. Maar er is geen gemakkelijke manier om dit te doen. Die was er nooit. En misschien is dat de echte reden waarom niemand praat: omdat zodra je het benoemt, zodra je de woorden buiten je eigen geest laat bestaan, je niet meer kunt doen alsof het er niet is. Ik ben niet naïef. Ik weet wat er zal gebeuren. Sommige mensen zullen doen alsof ze me niet hebben gehoord. Anderen zullen me vertellen dat ik het kwijt ben, dat ik paranoia of bitterheid of een of andere onbenoembare zwakte de overhand heb laten krijgen. En misschien zullen een paar stilletjes instemmen maar toch stil blijven, omdat ze niet in de problemen willen komen. Ik kan ze niet kwalijk nemen. Het gewicht hiervan is zwaar genoeg; ik zou het niemand toewensen. Maar ik weet ook dat er sommigen van jullie zijn die het zullen begrijpen. Misschien niet alles, misschien niet meteen, maar genoeg om diezelfde rilling in je ruggengraat te voelen wanneer je beseft wat er echt aan de hand is. Genoeg om te herkennen dat sommige stiltes niet vredig zijn — ze zijn gevangenissen. En eruit breken is de enige manier om weer te kunnen ademen. Dus, nee, ik ben nog niet klaar om het te zeggen — niet hier, nog niet. Maar ik moest je laten weten dat ik klaar ben met doen alsof het niets is. Dat het gewoon een voorbijgaande gedachte is die ik kan van me afschudden. Want dat is het niet. Het was het nooit. En vroeg of laat, of het nu ik ben of iemand dapperder, iemand luidruchtiger, de woorden zullen komen. En wanneer ze dat doen, zal er geen weg meer terug zijn. Maar misschien ben ik eigenlijk wel klaar... niet zeker.