Wszechświat (który inni nazywają Biblioteką) składa się z nieokreślonej, być może nieskończonej liczby heksagonalnych galerii. W centrum każdej galerii znajduje się szyber wentylacyjny, otoczony niskim balustradą. Z każdego heksagonu można zobaczyć piętra powyżej i poniżej - jedno po drugim, bez końca. Układ galerii jest zawsze taki sam: dwadzieścia regałów, po pięć z każdej strony, wzdłuż czterech z sześciu boków heksagonu; wysokość regałów, od podłogi do sufitu, jest ledwie większa niż wysokość normalnego bibliotekarza. Jeden z wolnych boków heksagonu otwiera się na wąski rodzaj przedsionka, który z kolei otwiera się na inną galerię, identyczną jak pierwsza - identyczną w rzeczywistości we wszystkich. Po lewej i prawej stronie przedsionka znajdują się dwa maleńkie pomieszczenia. Jedno jest do spania, w pozycji pionowej; drugie, do zaspokajania potrzeb fizycznych. Przez tę przestrzeń przechodzi również spiralne schody, które wznoszą się i opadają w najdalsze odległości. W przedsionku znajduje się lustro, które wiernie powiela wygląd. Ludzie często wyciągają z tego lustra wniosek, że Biblioteka nie jest nieskończona - gdyby tak było, po co byłoby to iluzoryczne powielanie? Wolę marzyć, że wypolerowane powierzchnie są figurowaniem i obietnicą nieskończoności... . Światło zapewniają pewne kuliste owoce, które noszą nazwę "żarówki". W każdym heksagonie znajdują się dwie z tych żarówek, ustawione krzyżowo. Światło, które dają, jest niewystarczające i nieprzerwane.