Het universum (dat anderen de Bibliotheek noemen) bestaat uit een onbepaald, misschien oneindig aantal hexagonale galerijen. In het midden van elke galerij bevindt zich een ventilatieschacht, omgeven door een lage reling. Vanuit elke hexagoon kan men de vloeren boven en onder zien - één na de ander, eindeloos. De indeling van de galerijen is altijd hetzelfde: Twintig boekenplanken, vijf aan elke kant, staan langs vier van de zes zijden van de hexagoon; de hoogte van de boekenplanken, van vloer tot plafond, is nauwelijks groter dan de hoogte van een normale bibliothecaris. Een van de vrije zijden van de hexagoon opent naar een smalle soort vestibule, die op zijn beurt opent naar een andere galerij, identiek aan de eerste - in feite identiek aan alle. Aan de linker- en rechterkant van de vestibule zijn twee kleine compartimenten. Een is voor slapen, rechtop; de andere, voor het vervullen van fysieke behoeften. Door deze ruimte gaat ook een spiraaltrap, die omhoog en omlaag kronkelt in de verste verte. In de vestibule is er een spiegel, die de verschijningen trouw dupliceert. Mannen leiden vaak uit deze spiegel af dat de Bibliotheek niet oneindig is - als dat zo was, wat zou dan de noodzaak zijn voor die illusoire replicatie? Ik geef er de voorkeur aan te dromen dat gepolijste oppervlakken een figuur en belofte van het oneindige zijn... . Licht wordt geleverd door bepaalde bolvormige vruchten die de naam "gloeilampen" dragen. Er zijn twee van deze gloeilampen in elke hexagoon, kruiselings geplaatst. Het licht dat ze geven is onvoldoende en onophoudelijk.