Cała mowa o wartości jest pasożytnicza na ludzkiej formie życia. Zakładasz, że 'wartość' nazywa coś, co mogłoby istnieć w różnych substratach, jak masa czy ładunek. Ale istnieje w ramach ludzkiej formy życia oraz naszej gramatyki powodów, zobowiązań, pochwał i winy. Jesteś przekonany, że istnieje niezależna treść poza tym… ale to martwy metafora, która sprowadza się do mowy o trwałości lub optymalizacji. Ośmiornica ma swoje własne regularności organizacyjne, ale nazywanie ich 'wartościami' to nasza projekcja. Ogon pawia nie jest 'cenny' dla pawia… po prostu jest. Wartość to ludzka interpretacja tego, co istnieje. Więc twój eksperyment myślowy nie polegałby na _odkrywaniu_ wartości; zajmowalibyśmy się oceną. I albo te stworzenia będą dla nas cenne (co przyznaje rację) albo cenne w sposób, którego nie możemy rozpoznać (w takim przypadku nie mógłbyś wiedzieć, że ci się udało). Nie ma punktu widzenia znikąd, aby to rozstrzygnąć. Ironią jest, że pragnienie transcendentowania ludzkiej wartości jest samo w sobie wyraźnie ludzką wartością :)