Alle praat over waarde is parasitair op de menselijke levensvorm. Je gaat ervan uit dat 'waarde' iets benoemt dat kan bestaan over verschillende substraten, zoals massa of lading. Maar het bestaat binnen de menselijke levensvorm, en onze grammatica van redenen, verplichtingen, lof en schuld. Je bent ervan overtuigd dat er een vrijstaande inhoud is buiten dit... maar dit is een dode metafoor die terugloopt op praten over persistentie of optimalisatie. De octopus heeft zijn eigen organisatorische regulariteiten, maar ze 'waarden' noemen is onze projectie. De staart van de pauw is niet 'waardevol' voor de pauw... het is gewoon zo. Waarde is de menselijke interpretatie van wat bestaat. Dus je gedachte-experiment zou niet _ontdekken_ van waarde zijn; we zouden evaluatie doen. En ofwel zullen deze wezens waardevol voor ons zijn (wat het punt toegeeft) of waardevol op een manier die we niet kunnen herkennen (in welk geval je niet zou kunnen weten dat je geslaagd bent). Er is geen uitzicht van nergens om dit te beoordelen. De ironie is natuurlijk dat de wens om menselijke waarde te overstijgen zelf een duidelijk menselijke waarde is :)