Vandaag gelanceerd: SketchMaker 2007-2014 → 4/4 van de Early Works-collectie van Mario Klingeman ↓ Dit is wat je moet weten over de release:

SketchMaker is de oorsprong van @quasimondo's reis: een vroeg generatief kunstproject gebouwd in Adobe Flash rond 2007 dat zijn eerste stap in machinecreativiteit markeerde. In dit werk stelde Klingemann een radicale vraag: Kan een computer autonoom beelden creëren die "uitzien als kunst"? Zijn antwoord nam de vorm aan van een procedurele schetsgenerator aangedreven door evolutionaire logica. Het systeem stelde willekeurig eenvoudige teken- en beeldverwerkingsacties samen, "atomische" operaties zoals het tekenen van vormen, kleuren omkeren, vervagen en roteren, in complexe sequenties, in wezen het coderen van een digitale aap aan een typemachine, die blind verf op een canvas gooide. Elke druk op de spatiebalk leverde een nieuwe, onvoorspelbare compositie op, een visuele "DNA"-streng van gelaagde operaties.

Cruciaal is dat SketchMaker niet alleen op willekeurige generatie vertrouwde; het had een feedbackloop om de output te verfijnen. Klingemann ontwikkelde een "oordeelmodule", een aangepaste classifier die getraind was op voorbeelden van kunst versus niet-kunst, die elke nieuwe afbeelding analyseerde en de esthetische gelijkenis met bekende kunstwerken beoordeelde. Dit evolutionaire proces stelde de software in staat om te itereren naar composities die een ongewone kunstachtige kwaliteit bezaten, waardoor het programma effectief een rudimentair gevoel voor smaak kon ontwikkelen lang voordat deep learning gebruikelijk werd.

Conceptueel introduceerde SketchMaker motieven die de praktijk van Klingemann zouden definiëren: glitch-esthetiek, kansgedreven creativiteit en de overdracht van de macht van kunstenaar naar algoritme. De visuals kwamen vaak naar voren als scherpe, abstracte collages van kleur en vorm, soms chaotisch, soms griezelig harmonieus, en belichaamden de onvoorspelbare aard van generatieve processen. Door opzettelijk de imperfecties en "fouten" van het systeem te omarmen, verkende Klingemann de schoonheid van machinegedrag als een esthetische grens, en stelde de provocerende vraag: "Wie is de kunstenaar nu?"