Ik heb geluk gehad... nooit een grote blessure gehad. Een ontwrichte schouder van basketbal, wat verstuikingen, een paar gebroken pinkies op de middelbare school. Niets ernstigs. Tot deze zomer. Plotselinge, scherpe pijn in mijn andere schouder. Ik vroeg het aan mijn moeder (de verpleegster). Ze zei: “Werk erdoorheen.” Ik heb het geprobeerd. Het werkte niet. Vorige week ging ik naar een orthopeed: Bevroren schouder. Ze gaven me een fysiotherapieplan. In het begin voelde het als een stap terug. Kleine, voorzichtige rek oefeningen doen terwijl ik gewoon weer normaal wilde worden. Maar een week later? Al beter. Het herinnerde me eraan: soms is de doorbraak niet wilskracht: het is een plan. Een paar maanden van kleine, geleide stappen kunnen ontgrendelen wat forceren nooit zal doen. Van toepassing op schouders. En op startups. En op het schrijven van boeken.