Zes maanden geleden vroeg een van mijn MBA-studenten om advies.
Ze hield niet van haar manager.
Ze was niet gelukkig in haar rol.
Ze kon niets beters vinden.
Ze wilde dat ik haar het magische antwoord gaf.
Ik vertelde haar dat ik dat niet had.
Sterker nog, ik vertelde haar iets wat ze niet echt wilde horen:
👉 Stop met wachten. Neem verantwoordelijkheid.
Niet op een "neem het maar" manier.
Maar op een "je hebt VEEL meer controle dan je denkt" manier.
Ik zei dat ik graag zou luisteren, maar dat de enige echte hefboom die ze kon gebruiken van haar was.
Snel vooruit naar vorige week.
Ze kwam weer bij me terug. Dit keer met een glimlach.
Gepromoveerd. Bloeiend. Me bedankend.
Niet omdat ik haar het stappenplan gaf... maar omdat ze zich realiseerde dat ze de bal al had.
Ik denk dat dat is wat ik heb ontdekt als ik mijn studenten en mentees zie die bloeien... ze zijn niet slimmer of beter... ze nemen gewoon meer verantwoordelijkheid.
De meesten van ons wachten op toestemming.
Wachten op een betere baas.
Wachten op de perfecte volgende rol.
De waarheid?
Het wachten is het probleem.
Neem verantwoordelijkheid.
Het is in het begin eng.
Maar veel leuker op de lange termijn.
Nieuwsgierig: Wat is de grootste verschuiving die je hebt gemaakt toen je stopte met wachten en begon met het nemen van verantwoordelijkheid?