Een veelgehoord argument tegen maker speedbumps is dat het kan leiden tot slechtere prijzen voor gebruikers wanneer market makers hun biedingen intrekken na een grote prijsbeweging. Het argument van tegenstanders is dan dat dit zich uitbetaalt in de besparingen voor market makers en dat de spreads ongeveer hetzelfde zijn of mogelijk slechter. Maar deze redenering mist een zeer belangrijk detail: handelsomvang. Als market maker bied je liquiditeit op basis van de omvang van de detailhandelsorders die je verwacht te zien. Laten we aannemen dat de detailhandelsomvang verdeeld is volgens een willekeurige variabele S. Je wilt doorgaans genoeg aanbieden zodat je de grote detailhandelsorders die binnenkomen kunt vervullen, dus max(S). Maar de gemiddelde detailhandelsorder is E(S). Laten we eens kijken wat er gebeurt na een sprongetje zonder maker voordeel. De sprongetje is van grootte J, dan verliest de market maker ruwweg J*max(S). Ter vergelijking, wanneer de sprongetje gebeurt in een markt met maker prioriteit, verliest de detailhandelaar J*E(S). Aangezien max(S) doorgaans veel groter is dan E(S), betekent dit dat markten met maker voordeel in staat zouden moeten zijn om betere uitvoering te bieden in verwachting, zelfs rekening houdend met de vervaging. De kanttekening hierbij is dat je niet wilt dat het maker voordeel te lang aanhoudt, zodat je niet te veel diffusive drift in het plaatje krijgt.

@rahuuuuuljain Maar het venster is langer, de sprong kan plaatsvinden nadat je bestelling is verzonden.