Mijn vroege ervaring met het internet was er een van een buitenstaander die door een raam naar de wereld keek, om redenen die ik niet wil uitweiden. Ik wilde, of beter gezegd, voelde me gedwongen, om het volledige scala van de menselijke ervaring indirect te ervaren. En terwijl ik dat deed, voelde het voor mijn jongere geest alsof ik alle emoties die voor me lagen verwerkte, de pijn en de strijd en de hoop van miljarden mensen die voorheen buiten mijn bubbel stonden, anders. Het niveau van empathie dat goed is afgestemd om een kleine hechte gemeenschap te hanteren, wordt zelfs verwacht, kan niet opschalen naar de grootte van het internet. Het verlamde me volledig. Dus terwijl ik overging van het verkennen van het internet als een buitenstaander naar het worden van een deel ervan, moest ik mijn verdedigingen opbouwen. Ik denk dat iedereen die veel tijd online doorbrengt dit onbewust op hun eigen manier doet - sommige mensen ontwikkelen lagen van sarcasme en ironie, of vitriool en zondebok, of behandelen het als een spel en de spelers als NPC's. Empathie was in onze voorouders verankerd als een overlevingsmechanisme om adaptieve tribalism te versterken. Je kunt onmogelijk empathie behouden voor elke mens met wie je interactie hebt, laat staan observeert, zonder dat je brein op een van de verschillende manieren breekt. Sommige, zoals het utilitarisme van Bentham, hebben ironisch genoeg veel wreedere en hardere conclusies dan selectieve empathie. Ik denk hier veel over na omdat een deel van mij nog steeds de echo van de ondraaglijke horror van mijn vroege ervaringen met het internet vasthoudt. Het is nu vager en ik kan de dissonantie veel gemakkelijker onderdrukken, maar ik betrap mezelf erop dat ik terugval in de verharde, cynische houdingen die me ooit verbijsterden en ik moet mezelf terugzetten in de naïeve, gewonde versie van mezelf die de zwaarte van de wereld, samengeperst in een klein glazen scherm, niet kon hanteren.