Een van de problemen met Curtis die je uiteindelijk ontdekt, is dat hij hoog op zijn eigen voorraad zit. Hij stelt zich voor als groter dan de Amerikaanse Founders, Ronald Reagan en Elon Musk, en toch is het bewijs daarvoor vrij dun. Hij heeft geen nieuwe natie gesticht, is geen president geworden of naar de ruimte gereisd, maar ook, meer bescheiden, heeft hij geen invloedrijk historisch werk geschreven, geen bestseller gepubliceerd of enige echte politieke overwinningen behaald. Niemand in een positie van autoriteit, zelfs niet een burgemeester van een klein stadje of een honden vanger, heeft ooit publiekelijk zijn ideeën aangenomen en in de praktijk gebracht. Ik geef toe dat Curtis een bepaalde charme heeft—iets als de Berkeley-professor die in de jaren '60 op acid is uitgebrand en een paar decennia later op Telegraph Avenue rondzwierf—maar onder die charme schuilt een complex van demoralizatie, wrok en hubris. Hij stelt zich in staat om de laatste 250 jaar van de Amerikaanse geschiedenis te herroepen, maar achter al de obscure toespelingen en de nadruk op zijn eigen genialiteit, is zijn werkelijke theorie van politieke verandering te reduceren tot een meme: 1. Publiceer een Substack 2. ?????? 3. Vernietig de democratie, installeer Monarch-CEO Ik weet zeker dat Curtis als kind hoge toetsresultaten had en we zijn allemaal trots op hem daarvoor, maar de echte test in de politiek is het in de praktijk brengen van ideeën en winnen in de echte wereld. Zijn hele act is dat hij de sleutel heeft tot "absolute macht," maar als dat waar was, waarom heeft hij dan geen enkele voor zichzelf of voor iemand anders verworven? Aan het eind van de dag verkoopt hij een fantasie, een drugstrip, die misschien een oppervlakkig gevoel van inzicht geeft in het moment, maar dan word je wakker en is de tijd verstreken en ben je slechter af dan toen je begon. Je moet altijd sceptisch zijn over mensen met zo'n enorme kloof tussen ego en prestatie, die zoveel beloven en zo weinig leveren.