Mieszkaliśmy w tym domu przez 17 lat, zanim poczuliśmy, że jesteśmy w finansowej sytuacji, aby wyremontować ten stary dom zbudowany w 1900 roku, w którym dorastał mój mąż. W późnych latach 70-tych był remont, a potem nowe tapety w latach 90-tych. Po raz drugi oszczędziliśmy na remont, ale coś wydarzyło się na farmie i musieliśmy odwołać plany, pomalowałam szafki na niebiesko jako tymczasowe rozwiązanie, ponieważ wcześniej był to ciemny kąt. Tylko około połowy szafek było wystarczająco mocnych, aby ich używać, blaty były popękane, podłoga była nachylona, a nie mieliśmy zmywarki ani miejsca na nią. O, i jedno z naszych dzieci miało celiakię, więc standard utrzymania czystości był bardzo wysoki. Za trzecim razem, gdy zrobiliśmy plany, mieliśmy już gotowe plany budowlane, a tata Knuta zmarł. Chciał to znów opóźnić, ale byłam na skraju wytrzymałości z wielu stron. Wiedziałam, że jego mama będzie go potrzebować, a on będzie często pomagał jej, a my nie byliśmy w stanie mentalnie ani fizycznie, aby to się wydarzyło. Więc przekonałam go, żeby pozwolił mi zająć się wykonawcą, a on mógł pomóc swojej mamie. Zbudowaliśmy to z myślą o organizowaniu spotkań i dużej rodzinie, ale staraliśmy się organizować spotkania tak często, jak mogliśmy przedtem. Przez lata ćwiczyłam, aby nie czuć się zawstydzona, aby nie obarczać odpowiedzialnością tych, którym chcieliśmy służyć, aby poczuć się lepiej. Jestem wielką zwolenniczką tego, że organizowanie spotkań nie polega na popisywaniu się. Chodzi o to, aby sprawić, by ludzie czuli się kochani. To hojność w działaniu. Ale także, uwielbiam moją nową kuchnię—może szczególnie zmywarkę. (1. i 2. zdjęcie stare, ostatnie nowe)