Terug in de vroege jaren 2000 werd een lunch van drie uur als een vrij bescheiden aangelegenheid beschouwd. Ik herinner me een lentedag waarop mijn collega Simon Pennyworth en ik de taak hadden om een Scandinavische fondsbeheerder te verleiden. Hij was het soort man dat eruitzag alsof hij zijn veters strijkt, en het was onze taak om hem een beetje te ontspannen. We boekten een discreet Frans restaurantje nabij Bank, met de bedoeling hem te charmeren met sole meunière en een glas Bordeaux. Routinewerk. Om 13:30 keek hij op zijn horloge en zei dat hij terug moest zijn voor een conference call om 14:00. Zonder aarzelen zei ik hem dat de markten er om 15:00 nog steeds zouden zijn, terwijl de 1989 vintage die we net geopend hadden dat zeker niet zou zijn. Hij glimlachte, de eerste barst in zijn pantser, en bleef zitten. Kort daarna verscheen er een andere fles. Toen weer een andere. Tegen 16:00 arriveerde de Armagnac en had de fondsbeheerder zijn stropdas losgemaakt, zijn shirt opengeknoopt en begon hij een treurig volkslied over haring te zingen. We werden beleefd, maar beslist, gevraagd om te vertrekken. De volgende dag stuurde hij een ondertekend contract, een krat van dezelfde Armagnac en een kort briefje. "Overtuigende mannen zijn de beste fondsbeheerders."