De val van Rome werd veroorzaakt door een INTERNE demografische crisis. Wat er met West-Europa en Afrika gebeurt, is EXACT wat ooit gebeurde met het Romeinse Rijk toen het barbaarse bevolkingsgroepen integreerde om zijn arbeidsgebrek op te lossen. Het late Romeinse Rijk stond voor een demografische en militaire uitdaging die het intern niet kon oplossen. Daling van de geboortecijfers onder Romeinse burgers, in combinatie met eindeloze oorlogen en epidemieën, creëerde een chronisch tekort aan arbeidskrachten. Om dit te compenseren, begon Rome Germaanse en andere barbaarse stammen binnen zijn grenzen te vestigen. In het begin was het de bedoeling dat deze groepen soldaten en boeren onder keizerlijke controle zouden leveren. In de praktijk behielden ze echter hun eigen identiteiten, hun eigen leiders en hun eigen wetten. Rome, wanhopig op zoek naar arbeid en troepen, compromitteerde zijn eigen samenhang om te overleven. De parallellen met het huidige West-Europa zijn opvallend. Europa kampt met demografische achteruitgang, met vruchtbaarheidscijfers ver onder de vervangingsniveaus. Om economieën te ondersteunen, banen in te vullen en sociale systemen te onderhouden, hebben Europese regeringen zich gewend tot grootschalige immigratie uit Afrika en het Midden-Oosten. Net als de barbaren in Rome wordt van deze nieuwkomers verwacht dat ze zich integreren in de gastmaatschappijen, de cultuur aannemen en bijdragen aan de staat. Maar in veel gevallen behouden ze hun eigen identiteiten, religieuze praktijken en loyaliteiten. In plaats van assimilatie ziet Europa de groei van parallelle samenlevingen. De geschiedenis toont de risico's van dergelijke beleidsmaatregelen. De vestiging van de Visigoten binnen het Romeinse Rijk in 376 werd aanvankelijk gerechtvaardigd als een pragmatische oplossing: goedkope soldaten in ruil voor land. Maar binnen twee jaar kwamen de Visigoten in opstand en vernietigden een Romeins leger bij Adrianopel in 378, een ramp waar het Rijk nooit volledig van herstelde. Later vertrouwde het rijk op gefedereerde barbaarse koninkrijken om zijn grenzen te bewaken, maar deze werden onafhankelijke machten die gebieden in Spanje, Gallië en Italië zelf afbakenden. Het rijk was niet vernietigd door een externe invasie, maar door zijn onvermogen om de volkeren die het had toegelaten te controleren. West-Europa loopt het risico deze fout te herhalen. Door bevolkingen op grote schaal te importeren zonder de culturele infrastructuur om hen te assimileren, creëert het voorwaarden waarin nieuwkomers leven volgens hun eigen normen in plaats van die van de gastnatie. Het resultaat is culturele fragmentatie, toenemende onzekerheid en de erosie van een gedeelde identiteit. Rome ontdekte te laat dat zijn poging om buitenlandse volkeren te integreren zijn samenhang fataal had verzwakt. Europa kan dezelfde weg inslaan, gedreven door dezelfde illusie: dat demografie en arbeidsgebrek kunnen worden opgelost door massale import, zonder gevolgen voor het voortbestaan van de beschaving zelf. Beschavingen vallen niet van de ene op de andere dag. Rome had eeuwen nodig om in te storten, maar zijn achteruitgang begon met demografische uitputting en afhankelijkheid van buitenstaanders. Europa, door zich tot Afrika te wenden als oplossing voor zijn eigen achteruitgang, herhaalt dezelfde traject — niet door verovering van buitenaf, maar door desintegratie van binnenuit.