Een vriend van me, die dokter is, is partner bij een firma die overweegt te verkopen aan een private equity (PE) bedrijf. Hij heeft verschillende vergaderingen gehad met zijn partners. We hebben gepraat, maar hij belt me terwijl hij op weg is naar de laatste ontmoeting. De definitieve beslissing komt eraan. Wat moet hij doen? Hun praktijk is nu een paar keer benaderd en elke keer lijkt het erop dat ze iets dichter bij een verkoop komen. Zijn probleem is dat hij partners heeft die met pensioen gaan, maar geen manier hebben om hun aandelen te gelde te maken. De jongere jongens willen meestal niet verkopen. Hoe dan ook, hij belt me voor advies en we hebben het erover gehad. Mijn advies was: doe het niet. Ja, het PE-bedrijf zal meer omzet genereren, dat klopt. En ja, je zult misschien niet meer uren per week werken. Maar er zijn afwegingen voor hun geld. Het goede: een cheque krijgen, waarschijnlijk de omzet verhogen, waarschijnlijk de kosten verlagen en de efficiëntie verhogen. Het slechte: minder autonomie, minder flexibiliteit. Je kunt misschien de procedures die je leuk vindt niet meer doen omdat ze niet winstgevend zijn. Je zult minder tijd met patiënten doorbrengen. De uitkomsten voor patiënten zullen minder belangrijk worden. Kortom, voor de cheque word je een werknemer van efficiëntie-experts. Dat kwam binnen. De meeste artsen investeren meer dan een decennium in hun opleiding. Om dat te doen, gaat het meestal om meer dan geld. Het gaat om anderen helpen, verandering teweegbrengen, een positieve impact hebben. Dat geldt voor mijn vriend net zo goed als voor iedereen. Arts zijn is zijn wereldwijde identiteit. Gelukkig belde hij me na die vergadering om te vertellen dat hij zijn partners had overtuigd om het aanbod af te wijzen. Maar vergis je niet, PE zal terugkomen voor hen (en in grotere aantallen). PE slokt zorgpraktijken in het hele land op. Dat zal goede en slechte uitkomsten hebben. Ik hoop gewoon dat de artsen die verkopen de motivatie om arts te worden niet verliezen. Het gaat niet altijd om geld.