Ik had vele jaren geleden een moment waarop ik een banaan at en me realiseerde dat ik nooit echt aandacht aan een banaan had besteed. Ik eet het gewoon en ga verder. Maar deze keer onderzocht ik het van dichtbij, het leerachtige gevoel van de schil, de nevel van sap die vrijkomt als je het open scheurt, enzovoort, elk klein detail. Dit werd gemakkelijk een analogie voor het leven. Zo vaak doen we dingen 100 keer, maar waarderen we nooit echt de schoonheid waar we omheen zijn terwijl we het doen. Ik draag dat banaanmoment nog steeds met me mee, altijd de moeite nemend om te stoppen en te waarderen, altijd iets te vinden om dankbaar voor te zijn, zelfs lijden is een sensatie om te observeren en te waarderen.