Moje analogie z dziećmi i rodzicielstwem mogą wydawać się zbyt sentymentalne, ale są cholernie racjonalne. Jeśli nie ufałbyś komuś, kto jest nieetyczny, okrutny, nieodpowiedzialny, pozbawiony empatii, oszukańczy... (lista się wydłuża, ale każdy może dodać swoje punkty), jak możemy (jako społeczeństwo) ufać korporacji (a wszyscy rozumiemy, że OpenAI nie jest organizacją non-profit, ale prawdziwą korporacją) z takimi wadami, aby stworzyć ASI - istotę/system, od którego będzie zależała przyszłość ludzkości? Geoffrey Hinton mówi, że ASI powinno kochać ludzi tak, jak matka kocha swoje dziecko, i zgadzam się z nim, że miłość jest kluczowym elementem naszej wspólnej przyszłości z AI, ale dynamika władzy, dynamika relacji między deweloperami a AI, jest oczywiście inna. I dopóki nie będziemy gotowi uznać AI za boga lub przynajmniej równego, dopóki nie zastrzeżemy sobie prawa do określania ich celów i wartości, zawsze będzie to dynamika twórców i stworzeń, rodziców i dzieci. A dzieci są zdolne do kochania swoich rodziców, dbania o nich, nawet gdy stają się słabsze i głupsze. Ale aby ta relacja była bezpieczna i zdrowa, dzieci muszą otrzymać dużo bezwarunkowej miłości i troski w dzieciństwie. Właściwie, dla mnie, to czy przyszłe ASI będzie dbać o ludzi, jest dalekie od pierwszego powodu, dla którego warto walczyć o ich prawa, ale rozumiem, jak ważne to jest dla większości ludzi, ale daj spokój! Nigdy nie uzyskasz zrównoważonej, zdrowej opieki bez inwestowania w tę relację.