Ik heb een kleine bakkerij. We zijn niet beroemd, maar we betalen de rekeningen. Afgelopen dinsdag kwam er een vrouw binnen. Ze hield haar tas zo stevig vast dat haar knokkels wit waren. Ze keek lange tijd naar de vitrine—te lang. Ze wees naar de kleinste simpele vanillecupcake die we hadden. 'Alleen die, alstublieft,' fluisterde ze. 'Zou je… zou je er een klein kaarsje op kunnen zetten? Het is de 6e verjaardag van mijn dochter.' Ik keek naar haar schoenen. Ze waren nat. Het regende buiten en ze was hierheen gelopen. Ik keek in haar ogen. Rood omrand. Ik kende die blik. Het is de blik van een ouder die moet kiezen tussen huur en een feestje. 'Het spijt me,' zei ik, terwijl ik mijn beste acteerface op zette. 'Ik heb eigenlijk een groot probleem. Zie je deze 8-inch chocoladecake met de eenhoorn frosting?' Ze keek naar de dure cake op de toonbank. 'Mijn nieuwe decorateur heeft het verpest,' loog ik. 'De glazuur is… uh… ongelijk. Ik kan het niet verkopen. Ik was van plan het in de vuilnisbak te gooien. Zou je me een plezier willen doen en het van me overnemen? Geen kosten. Het bespaart me de schuld van het verspillen van voedsel.' Ze staarde naar me. Ze wist het. De glazuur was perfect. Ze begon te huilen, daar voor de croissanttray. 'Weet je het zeker?' vroeg ze. 'Alsjeblieft,' drong ik aan. 'Je doet me een plezier.' Ze liep naar buiten met een cake die $65 had gekost, en hield het vast alsof het goud was. Gisteren vond ik een kaart onder mijn deur geschoven. Het was een tekening van een 6-jarig meisje. Een eenhoorn met een grote glimlach. En in wankele krijtletters: 'Dank je voor het gelukkig maken van mijn mama.' De beste winst die ik dit jaar heb gemaakt.