Ik begrijp je standpunt, maar ik beschouw loyaliteit aan vrienden als een van mijn belangrijkste principes. Dat is altijd zo geweest. Ik verraad mijn vrienden niet of doe niet mee aan het aanvallen van hen. Nooit. Punt. Niet omdat ik bang ben, maar omdat ik het beschouw als een daad van verraad. Oneens zijn is één ding. Het is duidelijk dat het publiekelijk debatteren met je vrienden volkomen prima en gezond is. Maar in mijn geval kan ik zeggen dat ik mensen heb die constant in mijn oor schreeuwen en eisen dat ik actief vrienden verraad en verdoem — ik bedoel echte vrienden, zoals mensen met wie ik aan tafel heb gezeten — en ik zal het gewoon niet doen. Sommige dingen moeten privé worden afgehandeld. Loyaliteit is belangrijk. Andere dingen zijn ook belangrijk. Maar loyaliteit is belangrijk. Wanneer iemand die ik persoonlijk ken, die ik zelfs heb geholpen en gesteund, die me op elk moment kan bellen, ervoor kiest om mij in het openbaar te veroordelen, beschouw ik het als een onvergeeflijk verraad. En ik zal het niet bij iemand anders doen. En hoe meer de menigte eist dat ik dat doe, hoe zekerder ik ben dat ik dat nooit zal doen.

Wat me irriteert, is wanneer mensen beweren dat ik iemand moet veroordelen of zo en zo moet zeggen omdat het de "principiële" manier van doen is. Ze hebben zelfs niet nagedacht over de mogelijkheid dat ik misschien andere principes heb dan zij. Dat kunnen JOUW principes zijn, maar het zijn de mijne niet. Een van mijn meest gekoesterde principes is loyaliteit aan familie en vrienden. Het is misschien niet het jouwe, maar het is het mijne. Dus wanneer je me beschuldigt van het niet hebben van principes, zorg er dan voor dat je specificeert dat ik JOUW principes niet heb. En dat is waar. Maar ik ben niet jij en jij bent niet ik. Je zou dat af en toe kunnen overwegen.