Frequent gesprek tussen mij en PhD-studenten Ik: "Na 400 uur data-analyse over industrie X, heb je met iemand gesproken die daadwerkelijk in industrie X werkt?" Student (S): "Nee" Ik: "Waarom niet?" Student: "Waar zou ik iemand in industrie X vinden die bereid is om met mij te praten?"

Ik: "Heb je geprobeerd je adviseur te vragen om je in contact te brengen met iemand in industrie X" S: "Nee" Ik: "Heb je geprobeerd de subreddit/forum/Twitter te vinden waar deze mensen rondhangen om ze in ieder geval over dingen te horen kletsen" S: "Nee"

Ik: Heb je geprobeerd om mensen op LinkedIn in jouw branche koud te benaderen, door te zeggen dat je een onderzoeker bent in hun vakgebied aan een topuniversiteit, en dat je ze wilt interviewen? S: Nee, wie zou er ooit tijd verspillen om met mij te praten?? Ik: Maar heb je het ooit geprobeerd? S: Nee Ik: Wat is de kosten van proberen? S: nul

Like. ontwikkel een dikke huid. ping gewoon iemand. Het ergste wat kan gebeuren is dat ze je negeren. Veel mensen praten graag met een onderzoeker over hun werk! Vooral als je ze daarna toevoegt aan de erkenningssectie van je paper.

Het is eerlijk gezegd ongelooflijk, je krijgt gevallen waarin elk klein detail van de gegevens is geanalyseerd, maar er wordt eigenlijk 0 tijd besteed aan het praten met mensen in de echte wereld die daadwerkelijk in de betreffende industrie werken.

Trouwens, ik zeg niet (voornamelijk) dat dit goed is voor het beroep. Ik zeg dat dit puur egoïstisch goed is voor de PhD-student, hun arbeidsmarkt en de uiteindelijke publicatie van hun paper.

De mediane PhD-student investeert zo dramatisch te weinig in institutionele details dat ~10 uur per paper meer aan dit soort dingen ongeveer evenveel impact heeft op de uiteindelijke publicatiekansen als ~200 uur meer aan data-analyse.

@daniel_ec18 zoals vragen niet uit de lucht vallen