Winnende traders oordelen niet over jouw verliezende posities; ze hebben daar ook gezeten. De strengste critici zijn altijd degenen die vanaf de zijlijn toekijken met ofwel niets of te veel op het spel.

de kracht van je overtuigingen wordt gemeten aan de hand van je bereidheid om ze in twijfel te trekken

Ik praat veel over systemen en regels, maar de mensen die ik in het geheim bewonder zijn de naturals, de discretionaire handelaren met een ongekende intuïtie. Wat ik bewonder is dat ze zich geen reet aantrekken van het benoemen van "edge" of het tot in den treure diagrammen; het is in hun wezen gebakken. Ze geven je geen les over verwachtingswaarde, out-of-sample data, enzovoort. Ze hebben de regels niet voor zich uitgestald om het spel te spelen. Ze praten niet over edge, ze zijn edge. Bij de meeste spellen is de piek discretionair, de speler die tempo, ruimte en risico beter aanvoelt dan wie dan ook. Zet het systematische type naast hen en het is bijna komisch: de ene hand die instructies vasthoudt, de andere een rekenmachine, de flow pauzeren om het regelboek te verifiëren terwijl de naturals weer scoren. Overal behalve bij de handel wordt die clipboard-en-rekenmachine-energie blootgelegd. Handel is de uitzondering: een solide systeem kan je naar competentie trekken en je consistent houden; alleen aan de top kunnen de echte naturals een plafond doorbreken dat de modellen niet kunnen. Maar discretionair is verleidelijk omdat de instapdrempel laag is: geen zware technologie, alleen oordeel. De valkuil is dat het gemakkelijk is om geluk voor vaardigheid aan te zien. Bij systematische handel is de drempel om te beginnen hoger en de feedback kouder, cijfers flatteren niet. Als je uitkomsten in kaart zou brengen, zou je zien dat 95% van de discretionaire handelaren zichzelf voor de gek houdt aan de onderkant, systematische handelaren boven hen, en een klein percentage van elite discretionaire professionals aan de top. Discretionair is gemakkelijk om in te stappen en wreed om te beheersen; systematisch is moeilijk om in te stappen maar stabieler om vol te houden.

mfers besteden twee jaar aan het cureren van een feed van slimme, betrouwbare stemmen met integriteit, en dan, de eerste keer dat ze het niet eens zijn met hen, is het ineens "mijn feed is te bearish, ik ga jullie idioten tegenhandelen."

Wat ik in veel gesprekken zie, is een obsessie met welke strategie te gebruiken ten koste van hoe we strategieën in de eerste plaats ontdekken en beoordelen. Rechtstreeks in de mechanica duiken is niet verkeerd, maar het slaat de basis over: het definiëren van een herhaalbaar onderzoeksproces, het stellen van criteria voor bewijs en beslissen hoe we onze eigen ideeën zullen weerleggen. Zonder die structuur eindigen mensen met "strategie verzamelen", achter elk patroon aan dat de afgelopen zeven keer vijf keer leek te werken en het als een voordeel verklaren; dan volgen ze het totdat ze vier opeenvolgende verliezen met een slechte positie grootte tegenkomen, en gooien het weg voor de volgende "strategie" om door de brander te gooien. De kloof is geen andere indicator of opstelling; het is een gedisciplineerde pijplijn. Denk aan hypothese → gegevenshygiëne → backtestontwerp → validatie buiten de steekproef → stresstests, enz. Wanneer handelaren hun aandacht opnieuw op het proces richten, vermindert de chaos. Je stopt met vragen "Welke strategie moet ik verhandelen?" en begint te vragen "Wat zou me overtuigen dat dit idee werkt, en hoe weet ik wanneer het niet werkt?". Een les die ik blijf herleren, is dat het stellen van de juiste vragen veel waardevoller is dan antwoorden hebben op de verkeerde; en dat is hier zeker het geval. Beter om de juiste vraag zonder antwoord te hebben dan de verkeerde vraag met een klaar antwoord.

Bij discretionair handelen ben je beperkt door het gebrek aan betrouwbare tests en herhaalbare iteraties. Omdat beslissingen per geval worden genomen, kun je de grote steekproef van transacties of het statistische vertrouwen dat een systematisch proces biedt, niet genereren. Die afwezigheid van rigoureuze tests betekent dat je niet kunt leunen op iteraties om een idee te verfijnen of te valideren; je moet kansen in real-time beoordelen met veel minder bewijs. Die beperking dwingt discretionaire handelaren om extreem selectief te zijn: er zijn veel minder transacties om te maken, en elk potentiële voordeel moet als duidelijk en overtuigend naar voren komen. Als een voordeel niet overduidelijk voor je is op dat moment, zal het niet herhaalbaar zijn onder verschillende marktomstandigheden, dus doe je in feite de meeste tijd niets, wachtend op opstellingen die onmiskenbaar in jouw voordeel zijn gekanteld. Daarentegen bouwt systematisch handelen vertrouwen op door structuur: gedefinieerde regels, backtests en iteratieve verbetering stellen je in staat om veel kleinere, statistisch verdedigbare voordelen te oogsten. Waar een discretionaire handelaar een overduidelijk voordeel nodig heeft om te handelen, kan een systematische aanpak veel subtiele voordelen accumuleren. Dit is niet bedoeld om op enige manier te oordelen; iedereen moet de aanpak vinden die het beste bij zijn of haar persoonlijkheid past.

verdomd

Mensen die succesvol zijn in de handel doen dit meestal door te leunen op vaardigheden die in andere gebieden zijn ontwikkeld: Algemene nieuwsgierigheid naar spellen, systemen en mentale kaders, een sterk gevoel van integriteit, enz. Handel versterkt, onthult en leert die interesses en gewoonten, maar creëert ze zelden helemaal opnieuw. Voor mij gaat dit voornamelijk om denken vanuit eerste principes. Het is het weghalen van aannames, geërfde verhalen en oppervlakkige trends om te vragen: Wat is hier onvermijdelijk? Markten leren dit genadeloos: elke ongegronde complexiteit maakt je kapot. Ze eisen eenvoud. Maar eenvoud is niet het vermijden van complexiteit. Het is het product van opzettelijke verfijning. Door lagen weg te strippen, identificeer je niet alleen de actoren, maar ook de hefbomen. Markten zijn een meesterlijke les hierin. Maar elk domein (carrières, kunst, politiek, liefde, enz.) heeft zijn eigen "fysica". Deze abstractie leidt tot handelingsvermogen. Wanneer je de krachten die aan het werk zijn begrijpt, stop je met reageren op symptomen en begin je met het aangaan van systemen. Evenzo worden de ambiguïteiten van het leven navigeerbaar wanneer je je eigen voorwaarden rigoureus hebt gedefinieerd: wat belangrijk is, wat onderhandelbaar is en wat fundamenteel is. Markten leren je te denken in spanningen en afwegingen; het leven beloont je voor het toepassen van dezelfde rigor. Toch werkt deze lens in beide richtingen: dezelfde rigor die handelingsvermogen verleent, onthult ook de kwetsbaarheid van je aannames. Het maakt je nederig net zo goed als het je versterkt.

"Ik ben al een tijdje aan de goede kant, rood is de volgende" (zeker geen gokkersmisvatting)

Ik vind het verrassend dat de emotionele kant van psychologie veel meer besproken wordt dan de cognitieve kant. Het gebruikelijke advies is: "Beheers je emoties." "Je moet gewoon je emoties beheren." "De sleutel is geduld." "Je bent je grootste vijand." Alsof dat de belangrijkste hindernis voor succes is. Maar die focus komt vaak voordat je zelfs maar vraagt of je een handelsstrategie hebt die daadwerkelijk werkt. Voordat je je zorgen maakt over emotionele discipline, zou je een systeem moeten hebben dat je hebt gebouwd, getest en bewezen; iets dat je hebt teruggetest, gevalideerd buiten de steekproef om overfitting te vermijden, enz. Zonder dat maakt het verhaal "je bent gewoon te emotioneel" het alsof jij het probleem bent, terwijl het echte probleem misschien is dat wat je doet simpelweg geen levensvatbaar systeem is. De eerste vraag zou moeten zijn: Heb je überhaupt een gestructureerde, winstgevende strategie? Pas dan heeft het zin om emoties te beheren als de volgende stap. Het is alsof je je zorgen maakt over de bandenspanning van een auto zonder motor.