We waren onlangs bij vrienden thuis voor het avondeten, en zij hebben kinderen, en wij hebben kinderen, en haar huis zag eruit alsof er kinderen woonden, en ze was nog steeds haar keuken aan het schoonmaken toen we aankwamen, maar ze stopte om ons te begroeten en ging even bij me zitten. Toen bood ik aan om te helpen en ze gaf me een taak, maar mijn 14-jarige stal het van me omdat ze het leuk vindt om in de keuken te zijn. Ik zei tegen mijn vriendin: "Ik vind het geweldig dat je niet gestrest bent dat we vanavond komen eten. Ik ben zo blij dat je ons hebt uitgenodigd." Ze zei: "Nou, toen we voor het eerst in de stad kwamen, was het voor jouw keukenrenovatie, [terzijde: mijn keuken is nu g.o.r.g.e.o.u.s.] en je weet wel, jouw kasten waren aan het afbladderen en kapot, en jouw oven had die kledinghanger-handgreep die hilarisch was, en jouw gootsteen had een druppelende kraan, en geen handgreep... en je had ons toch uitgenodigd. Je had ons allemaal uitgenodigd, in die rommelige keuken, en je verontschuldigde je niet of deed niet beschaamd. [terzijde: dat was ik wel.] Je vertelde me gewoon dat je blij was dat we er waren, en dat we je als familie moesten beschouwen, en toen gaf je ons goed eten dat ik niet hoefde te koken. Dat heeft mijn leven daar veranderd. Ik denk dat als jij het kon, ik het ook kan." De beste compliment van mijn leven, echt.