Ik woonde nog in San Francisco toen we ontdekten dat we onze eerste zoon verwachtten. Het was tijdens Covid en we waren dolgelukkig. Ik arriveerde bij de dokter voor mijn eerste afspraak en werd onmiddellijk geconfronteerd met de lijst van dingen die ik moest doen om een gezonde zwangerschap te waarborgen, waaronder genetische dragerscreening, iets waar ik niet aan had gedacht. De dokter raadde aan om mijn man en mij te testen op de vraag of we genen voor verschillende genetische aandoeningen droegen, zodat we "geïnformeerde beslissingen" konden nemen. Ik was behoorlijk in de war waarom dit nodig was, gezien ik al zwanger was, dat ik haar drie of vier keer moest vragen voordat ik begreep wat mijn dokter bedoelde. Ik was een anomalie in haar praktijk: bijna iedereen die ze zag wilde deze aanvullende tests en gegevens (zei ze) zodat ze "geïnformeerde beslissingen" konden nemen. Ze was oprecht verrast toen ik zei dat ik het niet zou doen, en zorgde ervoor dat ik de risico's begreep die gepaard gaan met "afzien van". Dit alles wil zeggen, uiteindelijk wordt het fringe een keuze, wordt het de norm, iets wat je geacht wordt te doen omdat het verantwoordelijk en geïnformeerd is en wat iedereen om je heen doet. Het kost een behoorlijk onaangename persoon om zich goed te voelen over "afzien van" of "kiezen om niet te doen" — om de zeer moeilijke en emotionele vragen te beantwoorden die in de oorspronkelijke post werden gesteld. Hoe dan ook, we nemen momenteel een risico met onze derde, na het risico met de eerste twee. Er is absoluut niets mis met afzien of "kiezen om niet te doen."