GM 🎞️ Momenten van het Onbekende. 181 5 oktober om 17:56 in Porto, Portugal Link in bio om op dit kunstwerk te bieden!

Camila ontmoette me op het treinstation via een gemeenschappelijke vriend uit de NFT-gemeenschap. Ze is een digitale illustrator en liet me enkele van haar animaties zien. Op het moment dat we elkaar ontmoetten, was ze net bezig haar meme-kaart af te ronden. We brachten de dag samen door met wandelen door haar thuisstad. We begonnen bij de beroemde blauwe tegels die prachtig waren ontworpen als een muurschildering voor gemeentelijke gebouwen, kerken en treinstations. Er is iets met die blauw-witte kleurcombinatie dat je doet stoppen en je adem benemen. Hetzelfde gevoel dat je krijgt wanneer je voor het eerst voet zet in de stedelijke gebieden van Portugal en je de niveaus van details en geduld ziet die de wegen en stoepen vormen. Miljoenen kleine tegels die de wegen en paden vormen in hun ingewikkelde ontwerpen die overal in de stad zijn uitgestippeld. Overal waar je kijkt is kunst, de metselwerk is voortreffelijk wanneer je begint op te merken wat de kleine dingen zijn die vreugde aan de stad brengen. Camila bracht me naar haar favoriete straatkunstgebieden met muurschilderingen en graffiti. We klommen op een rand met uitzicht op het hoofdtreinstation om de zon langzaam onder te zien gaan. Het licht viel zo mooi op haar, het voelde als een filmscène. In feite was het dat, aangezien we een onconventionele film maakten door portretten van mensen op hun plekken! Licht en flare creëren deze hemelse gloed. Je kunt het licht proeven zonder verblind te worden door de zon. De lens van de camera is bescherming, terwijl de film de hitte van de belichting opvangt. Een perfecte balans en harmonie tussen glas en chemie. Hoe hebben wetenschappers en kunstenaars dit honderden jaren geleden uitgevonden? Een weerspiegelde realiteit, en een die in beweging is. Cinema is magie. Het laat ons zien wat er in de loop van de tijd gebeurt door licht en actie. Is dat waarom ze acteurs worden genoemd? Camila en ik gingen verder op weg om de zonsondergang vanuit een hoger perspectief te bekijken, een van de mooiste uitzichten in de stad. Het was wat aanvoelde als een vervallen kasteel dat door de lokale bevolking was veranderd in een stedelijke tuin. Recycling en hergebruik van de ruimte in nieuwe terwijl de oude architectuur werd geëerd. We keken naar de bloemen die bloeiden en het voedsel dat groeide terwijl het licht uit de lucht daalde. Botens die voorbij voeren en van een arendsoog zien, wat was er aan de andere kant? De nacht viel over ons. We daalden de spiraalvormige wegen af om een splitsing in de weg te vinden waar ieder van ons naar huis begon te gaan. Maar voordat we dat deden, liepen Camila en ik over wat ik graag Eiffel's brug noem. Een enorm herkenningspunt dat twee zijden van de stad verbindt, ontworpen en gebouwd door het team van Eiffel. De man die de verticale Eiffeltoren bouwde. Bouwde een horizontale brug die zich in twee delen van de stad uitstrekt. De lokale bevolking noemt het de Maria Pia-brug. Camila werd geïrriteerd dat ik het steeds Eiffel's brug bleef noemen. Het enige dat ik opmerkte aan Portugal dat ik echt bewonder, is dat de steden elementen van andere steden adopteren en integreren. Zoals Eiffel's brug uit Parijs, het Cristo-beeld uit Brazilië, en de Golden Gate-brug uit San Francisco. Ideeën delen en implementeren. Er is iets eervol aan het meenemen van een stuk van een andere plaats of cultuur. Om je het gevoel te geven dat de wereld één is door wat mensen overal ter wereld hebben gebouwd. De rand van een stad die onbedoeld wereldvrede creëert door architectuur? Ik vind van wel. Laten we ideeën blijven delen en elkaars visies eren. Waar we ons allemaal thuis voelen, waar je ook gaat.