Het is nu 2 jaar geleden dat ik uit mijn coma ontwaakte. De geciteerde post is geschreven door mijn nu ex-vriendin. Hoe waren de laatste 2 jaar en waar sta ik nu? Het is duidelijk dat het heel pijnlijk is als er 2 bloedvaten barsten en het bloed je hersenen duwt. Het herstelproces was ook niet leuk. Gedurende maanden had ik paniekaanvallen, moeite met gapen (en dat is best vervelend), ernstige angst en ik was over het algemeen uitgeput. Om nog maar te zwijgen van de mentale gymnastiek die ik moest doen terwijl ik probeerde een vredesverdrag te ondertekenen met het feit dat ik, een zeer productief en capabel individu, niet in staat was om goed te werken. En als je productief bent en graag werkt, dan weet je hoe pijnlijk het is om niet te kunnen werken. Ik heb veel dokters bezocht, veel behandelingen ondergaan, tests van verschillende soorten gedaan en al mijn angsten aangepakt (een mogelijkheid was de ontwikkeling van een hersentumor waarvoor er aanwijzingen waren (die, gelukkig, slechts valse alarmen bleken te zijn)). Ik heb epilepsie geërfd van de beroerte en heb nu de status van een gehandicapte persoon. Gelukkig houden medicijnen alles onder controle. In 2 jaar, met hoe ik me voelde, heb ik het voor elkaar gekregen om te werken (in het begin slechts 1-2 uur per dag) en mijn hele gezin te ondersteunen (de situatie was over het algemeen chaotisch en hoe vreemd het ook mag klinken, ik was de enige die "serieuze" geld kon verdienen). Daar ben ik heel blij mee. Wat me minder blij maakt, is het feit dat, een paar maanden geleden, de familieomstandigheden een U-bocht hebben genomen, zodat ik weer alleen ben en gedwongen was om te verhuizen. Geen spijt van het helpen van mijn familie en het uitgeven van mijn geld, maar wel spijt van het verwaarlozen van mezelf. Net zoals ik voor de beroerte was, toen ik 12-20 uur per dag werkte en, op veel te veel gelegenheden, minder dan 4 uur per dag sliep. Na de beroerte heb ik de banden met Fungi Alpha verbroken, een merk waar ik ontelbare uren aan heb besteed om het vanaf nul op te bouwen. Ik heb ook de "invloed" verloren die ik had, meer omdat ik niet in staat was om zo actief te zijn als voorheen. Dit had ook invloed op de financiële situatie. Neem dit als advies: hoezeer je ook van je vrienden houdt, verwaarloos jezelf niet. Veel mensen waarvan ik dacht dat ze vrienden waren, hebben me verlaten. Zelfs het meisje met wie ik meer dan 7 jaar was, deed hetzelfde. Maar ik heb mijn geloof in God herwonnen en ontdekt wie mijn echte vrienden zijn. Ik heb wrok gekoesterd tegen sommige mensen, en nu voel ik me er slecht over. Maar dank God, de lange periode van depressie, angst en pijn is nu voorbij. Bijna volledig op alle mogelijke fronten. Vreemd genoeg, terwijl ik in deze toestand was, ben ik erin geslaagd mijn bankschuld af te betalen (die eigenlijk niet van mij was, maar dat is een ander verhaal), mijn auto te repareren en, het belangrijkste, een relatie te krijgen met een meisje waarmee ik 10 jaar geleden kennismaakte. Voor het eerst in mijn 36 jaar (ja, de verstandskies bijt me) voel ik me echt gelukkig in een relatie (niet dat ik veel relaties heb gehad). Dat is een van de dingen waar ik altijd op hoopte. Mijn vrienden, als je een goede vrouw hebt, behandel haar dan als een koningin, want dat is ze. Ik herinner me dat ik op zoveel momenten schreef dat ik weer op de rails kwam, maar er waren gewoon veel te veel moeilijke situaties die me tegenhielden. Deze keer is het anders. Het is waar dat ik financieel kapot ben, de existentiële paniek aanraak met mijn port op een ATL (als ik het überhaupt een portfolio kan noemen), terwijl iedereen geniet van portfolio ATHs, maar ik heb me nog nooit zo positief en enthousiast gevoeld als nu. Het heeft lang geduurd om van sommige lasten af te komen, en ik denk dat ik mijn les nu heb geleerd. Het is tijd om aan het werk te gaan, anders ga ik binnenkort weer terug naar een "normale" baan, als ik er al een kan krijgen. Ik zal mijn best doen om mijn doelen te bereiken, waarvan ik geloof dat ze relatief laag zijn in vergelijking met wat de meeste mensen in deze ruimte dromen, en dan overstappen naar andere dingen. Maar tot die tijd zal ik mijn best doen om de pre-stroke versie van mezelf te zijn (minus het niet-slapen in combinatie met alleen maar werken) zodat ik weer volledig op de rails kan komen. Ik wil iedereen bedanken voor jullie steun gedurende deze 2 gekke jaren, en dat gezegd hebbende, speciale dank aan mijn echte vrienden die ik niet bij naam zal noemen omdat ze liever anoniem blijven. Zorg goed voor jezelf, en slaap als je moe bent. Het leven is kort en kan heel snel veranderen. Het is onmogelijk om op elke situatie voorbereid te zijn, maar enigszins voorbereid zijn helpt altijd. Voor teams; als je op zoek bent naar iemand die kan schrijven zonder ChatGPT, dingen begrijpt en ter plekke vadergrappen kan maken, stuur me dan een DM want ik heb werk nodig. Op materieel vlak ben ik op een ATL. Maar op spiritueel vlak ben ik op een ATH. En ik ga deze ronde winnen. God zegene jullie allemaal. 🫶