Hoofdstuk 6: De Schaduwmantel ----------------------------------------------------------- De stilte van Veil Reaper bracht uitvinding voort. De weerstand had misschien hun licht en hun smederij gevonden, maar hij had iets duisters gecreëerd. Uit de fles die hij had getrokken, mengde de vervloekte essentie zich met Atomx totdat het niet langer de pure stroom van creatie was. Het vervormde, kronkelde en etterde. Hij noemde het Toxyx, een vergiftigd Atomx, gedistilleerd uit zijn eigen vloek en gebonden aan zijn wil alleen. Binnen zijn kamers goot Veil Reaper Toxyx in een slapend vat, schaduwen die als inkt over de muren bloedden. Elke druppel droeg het gewicht van zijn eigen vloek, knagend aan zijn essentie. Toxyx hanteren betekende ook zichzelf te laten bloeden, te veel, en zelfs hij zou uiteenvallen. Het wekken van een enkele Goddelijke op deze manier riskeerde al om uit zijn greep te glippen; ze allemaal tegelijk loslaten kon hem volledig verwoesten. Het ding dat van het altaar oprees was geen Goddelijke van weleer, maar iets opnieuw gemaakt: Schaduwmantel. Zijn vorm was geweven van rook en edelsteen, zijn aanwezigheid een stilte die verstikte. Waar Spectrum straling gaf, dronk Schaduwmantel het licht in zijn geheel op. Waar Marwyn de smederij gaf, droeg Schaduwmantel de leegte. Hij boog in gehoorzaamheid. Gebonden door Toxyx, was zijn wil het bevel van Veil Reaper. Met hem kwam een nieuwe kracht voor de IJzeren Vlies: De Sluier. Een donkere schaduw die legers bedekte, hun bewegingen verbergend, hun stappen stilhoudend, en Atomx zelf verstikkend waar het zich verspreidde. Via Schaduwmantel regeerde de Soeverein niet langer alleen met angst; hij kon nu onzichtbaar toeslaan, de vonken van rebellie verstikkend voordat ze in vuur konden oplaaien. De weerstand was begonnen de Goddelijken te wekken. Nu deed ook Veil Reaper dat.