Er is een tijd om optimistisch te zijn. Er is een tijd om pessimistisch te zijn. En ja - er zijn momenten waarop het volkomen in orde is om neutraal te zijn en het even aan je voorbij te laten gaan. Niet elk moment vereist een richting. Maar sommige mensen kunnen zichzelf niet helpen. Ze zien de kleinste terugval en spiralen in de "de top is bereikt" doem- en gloommodus. Elke rode kaars wordt een trauma-trigger. Elke consolidatie wordt een waarschuwingssignaal van een naderende apocalyps. Ik voel oprecht voor die mensen. Want wanneer ik de insta-bears hoor, hoor ik niet alleen een marktanalyse - ik zie een litteken. Ik hoor een verleden trauma. Het doet me denken aan iemand die bedrogen is. In hun volgende relatie dragen ze het gewicht van die verraad. Ze schrikken van dingen die geen bedreigingen zijn. Ze bloeden op mensen die hen niet hebben verwond. Veel traders doen hetzelfde. Ze zijn verbrand op een opstelling - misschien een slechte long tijdens een valse uitbraak, misschien te veel hefboomwerking tijdens een sell the news evenement. Misschien vertrouwden ze gewoon een verhaal dat niet uitkwam. En nu zien ze elke kans als een valstrik. Elk bullish signaal is gewoon "aas." Elke terugval is het einde. En ze prediken voorzichtigheid alsof het wijsheid is - maar vaak is het gewoon residu van de laatste wond. Discernement is de sleutel. Maar trauma dat zich voordoet als voorzichtigheid is gewoon een andere vorm van blindheid. Je hoeft geen perma-bull te zijn. Je hoeft geen perma-bear te zijn. Maar als je altijd "iets" bent... dat is geen strategie. Dat is onopgeloste schade. Wanneer de tijd rijp is, zal ik pessimistisch zijn. Je kent me nu pas een paar weken. En in die tijd heb ik nooit reden gehad om pessimistisch te zijn. Wanneer de dag komt dat ik een pessimistische overtuiging ontwikkel, zal ik erover schrijven. Maar we zijn daar nog niet. Niet eens dichtbij. 🫡 Uit de diepten — De Witte Walvis 🐋