Ik dacht echt dat ik Rob zou haten toen ik hem voor het eerst ontmoette. Hij trouwde met een vrouw met wie ik naar de business school ging, dus we waren gedwongen om tijd samen door te brengen. Zijn oprechte vragen waren irritant. Maar hoe meer tijd ik met hem doorbracht, gedwongen of niet, hoe meer ik me realiseerde: hij komt eerlijkheid oprecht. En hij speelt een geweldige gitaar, voor wat het waard is. Mijn vrouw en ik plaagden hem terwijl we puzzels in elkaar zetten midden in COVID (ik maak geen grapje; Norman Frickin' Rockwell tot de max) dat hij ooit president zou worden. Het lijkt nu minder een grap. En het lijkt misschien een van de minder nihilistische of dystopische takken aan de boom van keuzes die voor ons liggen. Hoe dan ook, ik vertelde hem dat de Democraten geen kans maken in belangrijke, staatsbrede functies in Iowa. Maar Rob heeft een irritante neiging om me ongelijk te bewijzen. En, ik haat het om het toe te geven, maar ik vind dat steeds meer schattig.