De mensen die onder het socialisme hebben geleefd, zullen risico's nemen met prikkeldraad, kogels en oceanen om het te ontvluchten. Ondertussen leven de luidste voorstanders van het socialisme in kapitalistische landen, sippen ze Starbucks, tweeten ze vanaf iPhones en klagen ze over "late-stage capitalism" terwijl ze genieten van de overvloed ervan. Ze verhuizen niet naar Cuba. Ze verhuizen niet naar Noord-Korea. Ze vragen zelfs geen visum aan voor Venezuela. Waarom? Omdat ze diep van binnen de waarheid weten: Socialisme is alleen verdraaglijk als iemand anders voor jouw fantasieën betaalt. De mensen die sociale regimes ontvluchten zijn niet in de war. Ze hebben de uitkomst ervaren: armoede, rantsoenering, corruptie, angst. De westerse socialist heeft ondertussen nooit in de rij hoeven staan voor brood, alleen voor de nieuwe iPhone. In plaats van te leren van degenen die de tirannie zijn ontvlucht, geloven ze arrogant dat ze "het deze keer goed zullen doen" alsof de wetten van de economie, de menselijke natuur en de morele realiteit zich zullen buigen voor hun gevoelens. Het is geen idealisme. Het is wrok in vermomming. Ze willen de armen niet helpen. Ze willen de succesvolle straffen, afbreken wat werkt en geprezen worden voor de puinhoop die ze achterlaten. Ze zijn geen revolutionairen. Ze zijn gewoon verwende kinderen met leuzen, die proberen de wereld terug te slepen naar de ellende waar anderen voor zijn gevlucht.