Ik kan letterlijk niet enthousiaster zijn over Sub Focus. Dansmuziek voelt bizar steriel aan en steeds meer naarmate de tijd verstrijkt. Ik werk aan wat dingen voor zijn album en het raakt letterlijk als de autistische sci-fi dingen op alle juiste plekken, het voelt echt cinematografisch, alsof ik midden in Neuromancer ben. Maar het is ook oprecht euforisch. Het is zo lang geleden dat ik me euforisch voelde over dansmuziek dat ik me eigenlijk gestoord voel over hoe ontlichaamd en statusgericht muziek kan worden.