ik had de droom weer een reeks van ongerelateerde en vreemde scènes door de tijd en ruimte: mijn zoon die zichzelf van trappen gooit en op zijn buik stuitert, ongedeerd; het beklimmen van aangelegde kliffen vol met vreemde kevers; logeerpartijen met vrienden uit mijn kindertijd en collega's maar door al deze dingen heen, die ze met elkaar verbond, waren de films van kristen bell bell speelde een soort Italiaanse geheimagent. Italiaans, misschien; hebben ze zelfs spionnen? de sequels spelen zich af in verschillende landen; de tweede is in Amerika, de derde in Frankrijk, enz. de eerste aflevering heeft een soort campy, luchtige stijl à la veronica mars. in wezen een pastiche van buffy en james bond. maar naarmate de film vordert, ontdekt ze een soort rozenkruiserssamenzwering die de gebeurtenissen aanstuurt en dingen draaien HARD naar een dan brown/national treasure vibe. het is duidelijk dat de schrijver op dit punt een dave sim-stijl psychotische onderbreking had, want elke een van de sequels neemt deze premisse en speelt het rechttoe rechtaan. kristen bell die DOORGAAT IN DE ROL alsof ze in nic cage-niveaus van schulden zit, reist gewoon de wereld rond en ontdekt hoe verschillende landen mystiek aan zichzelf hebben gewijd sinds hun oprichting aan een soort esoterisch christendom. en begrijp me niet verkeerd, ze is hier helemaal voor, ze is nog steeds een luchtige Italiaanse geheimagent, maar ze is ook volledig overtuigd van het religieuze fanatisme met de oprechtheid van een chick tract-protagonist wat opmerkelijk is, is dat in deze dromen niet alleen deze films gemaakt worden, maar ze zijn immens populair en niet eens ironisch, in Amerika en wereldwijd ik weet niet wat ik hiervan moet maken, maar ik heb net twaalf uur geslapen. bj mf