🚪 DE FED OPENT DE DEUR🚪 ...en de aandelenmarkt breekt erdoorheen. Vandaag zei Fed-voorzitter Jay Powell dat de verschuiving in de balans van inflatie en werkgelegenheidsrisico's een verandering in beleid zou kunnen rechtvaardigen, wat een enigszins subtiele manier is voor een rente-nerd om lagere tarieven in de toekomst goed te keuren. Investeerders hoorden hem echter luid en duidelijk. Aandelen explodeerden omhoog na de opmerking, met rentegevoelige small caps en sectoren die de leiding namen. Renteverlagingen betekenen lagere tarieven, wat is daar niet leuk aan?!? Deze aanname kan echter gecompliceerd worden. Ten eerste leiden renteverlagingen niet altijd tot lagere *langetermijnrentes*, zoals die vervelende hypotheekrentes die vervelend hoog zijn. De Fed heeft directe controle over ultra-korte rentes (we hebben het over overnight-rentes), en haar invloed is vaak het sterkst aan de korte kant van de curve. Echter, de invloed van de Fed op rentes vervaagt naarmate de looptijden van vastrentende waarden toenemen. Sinds 1970 is de reactie van de 10-jaars rente op renteverlagingen een toss-up geweest (51% omlaag in de maand erna, 49% omhoog). In de jaren '80 — het tijdperk van hardnekkig hoge inflatie — zag je vaak dat langetermijnrentes in opstand kwamen tegen Fed-verlagingen. Dat zou hier ook het geval kunnen zijn, vooral omdat Powell zelf toegaf dat de inflatie in de komende maanden zou kunnen stijgen (dank u, tarieven). Is dit ook de renteverlaging die we willen? Ik ben daar niet zo zeker van. Als de Fed de rentes verlaagt terwijl ze toegeeft dat inflatie een probleem is, moet je denken dat ze wanhopig worden door problemen op de arbeidsmarkt. De beste renteverlagingen voor de aandelenmarkt zijn gekomen wanneer de Fed er met succes in is geslaagd een recessie te vermijden. Ik hou van hogere aandelenprijzen. Ik hou van de verwaarloosde delen van de aandelenmarkt die de leiding nemen. Ik kan de belangrijke nuances hier niet negeren. Renteverlagingen zijn niet altijd het antidotum dat je wilt dat ze zijn.