"In traditionele softwareontwikkeling zou je plannen voor v1, v2, v3 van het nieuwe product op basis van functie-diepte of gebruikersbehoeften. Met AI-systemen verschuift de focus. Elke versie wordt in plaats daarvan gedefinieerd door hoeveel autonomie het systeem heeft en hoeveel controle je bereid bent op te geven. Begin met het identificeren van een set functies die hoge controle en lage autonomie hebben (versie 1 in de afbeelding hieronder). Deze moeten klein, testbaar en gemakkelijk te observeren zijn. Denk daarna na over hoe die mogelijkheden in de loop van de tijd kunnen evolueren door geleidelijk de autonomie te verhogen, één versie tegelijk. Het doel is om een hoogstaand einddoel op te splitsen in vroege gedragingen die je kunt evalueren, itereren en van daaruit verder bouwen. Bijvoorbeeld, als je einddoel is om klantenservice in je bedrijf te automatiseren, zou een manier met hoge controle om te beginnen zijn om v1 (versie 1) simpelweg te definiëren als het doorsturen van tickets naar de juiste afdeling, en dan naar v2 te gaan waar het systeem mogelijke oplossingen suggereert, en pas in v3 het automatisch oplossen met menselijke terugval toestaan. Hier zijn nog een paar voorbeelden: Marketingassistent v1: E-mail, advertentie of sociale copy opstellen vanuit prompts v2: Multi-step campagnes opzetten en uitvoeren v3: Campagnes lanceren, A/B-testen en automatisch optimaliseren over kanalen Coderingassistent v1: Inline voltooiingen en boilerplate snippets voorstellen v2: Grotere blokken genereren (zoals tests of refactoren) voor menselijke beoordeling v3: Afgebakende wijzigingen toepassen en pull requests (PR's) autonoom openen Als je hebt gevolgd hoe tools zoals GitHub Copilot of Cursor zijn geëvolueerd, is dit precies het stappenplan dat ze hebben gebruikt. De meeste gebruikers zien alleen de huidige versie, maar het onderliggende systeem heeft die ladder geleidelijk beklommen. Eerst voltooiingen, dan blokken, dan PR's, met elke stap verdiend door gebruik, feedback en iteratie." Meer hier: