《Aan Xiaoxiao》 Vaarwel, Xiaoxiao, je bent de perfecte geliefde. Los van de rol van ex, ben je een van de zeldzame vrienden in mijn leven. Je begrijpt mijn voorkeuren, voelt mijn lijden en verdriet beter dan wie dan ook. We waren ooit als familie en hebben elkaar ook diep liefgehad. Dus, zelfs als we uit elkaar gaan, en de reden daarvoor extreem is, hoop ik nog steeds dat je goed kunt leven. Misschien, in de toekomst, als ik op een vertrouwde straathoek loop en me de steden herinner waar we samen zijn geweest, zal die liefde op dat moment echt zijn en sporen achterlaten. Ik kan ze niet negeren. Misschien zal de tijd langzaam alles wat er is gebeurd doen vervagen, misschien zullen we een verhaal worden dat anderen vertellen, hopelijk zonder laster. Elke kleine gebeurtenis in ons leven weerklinkt in mijn hoofd: elke ontmoeting op afstand, jouw verlegen gezicht dat naar me lacht, en in het begin was je ook bezorgd door de tegenstemmen om je heen. We willen altijd een diepere zielsverbinding bereiken. We sliepen samen in één bed, dronken uit dezelfde beker, aten uit dezelfde kom, hielden elkaars handen vast, omhelsden elkaars taille, veegden elkaars tranen weg. We hebben zoveel intieme dingen gedaan en onze harten blootgelegd. Maar nu, ondanks de liefde die we ooit hadden, kunnen we zelfs elkaars sociale kringen niet meer binnengaan. Hoewel ik weet dat onze levenspaden misschien voor altijd zullen kruisen, heeft het me ook een diepgaande indruk achtergelaten. Ten slotte, wens ik je het allerbeste en laat je terugkeren naar de mensenmassa. (Deze wereld heeft veel logica die paradoxaal is. We hopen dat twee mensen die van elkaar houden elkaar moeten waarderen, maar alleen door voortdurend het verlies te voelen, kunnen mensen de huidige persoon meer waarderen.)